CONCERT REVIEW

Begin Februari en na 7 Nights To Blues in Lille (Frankrijk) zijn we al toe aan het tweede festival van het jaar. Vandaag staat op het programma het 1ste Patersdreef Festival Indoor in het West-Vlaamse Tielt. Franky Craymeersch, Gino Depypere en hun crew, die al sinds jaren  de gezellige Patersdreef in het centrum van Tielt op het eerste weekend van juli omtoveren tot een geweldige Blueshappening, starten nu ook met een eerste indoor.

Aangekomen in de Europahal waren de 140km die ik moest overbruggen vlug verteerd en onder de tonen van Fleetwood Mac met I’d Rather Go Blind was het nog even wachten op het menu. De eerste pintjes werden al schuchter getapt en al meteen een pluim op de hoed van de organisatoren voor de goeie keuze van pils J zodat ik al meteen kon beginnen genieten onder het beluisteren van de soundcheck.
Vandaag op het menu een gevarieerde 5-gangen. Als aperitief stond op het programma de locale rockformatie The Kentucky Dare Devils. Iemand heeft altijd de onprettige taak om een festival te openen en dat is de reden dat wij van Rootsville altijd tijdig aanwezig zijn om de openers ook ‘live support’ te geven, en omdat je de hoofdschotels gewoonlijk toch al enkele malen in je leven hebt moeten verorberen kan je soms best genieten van de aperohapjes.

The Kentucky Dare Devils zijn een potige rockband met als voorbeeld ACDC en steken al van bij de eerste tonen stevig van wal. Ze geven ons dadelijk de indruk dat ze niet bang zijn als rockers pure sang een bluesfestival te moeten openen en hun opener ‘Wonderbat’ is al meteen een schot in de roos. De devils zijn geen watjes van 18 maar 4 volwassen kerels en daardoor klinkt hun muziek ook al meteen voller en weten ze ook de juiste toon te zetten. Rock à la ACDC is nu niet meteen m’n ding maar toch kon in best genieten van de kwaliteit van de songs, zeker ‘La Maglia Rosa’ was er zo eentje. ‘Shot Down In Flames’ van hun voorbeelden werd ook best gesmaakt en na enkele nummers was het tijd voor een ‘special guest’. De locale Henk Stevens kwam hun vervoegen om een nummertje mee te zingen en mij leek het meer op de locale Johnny Rotten. Na hun psychedelic slow zouden ze afsluiten met een bluesje volgens Kentucky Dare Devils’ normen.  ‘Early Evening’ mag je voor bij best in het hokje Psychobilly à la Cramps plaatsen en daarmee zat het aperitief erop met als ingrediënten The Kentucky Dare Devils:
Jeroen Van Overbeke (Bass & Vocals)
Steven Verbeke (Drums)
Lieven Joos (Guitar)
Yves Verleysen (Guitar)

Als voorgerecht werden de Howlin’ Roaddogs geserveerd. Deze vijfkoppige bluesformatie komt uit het aangrenzende andere Vlaanderen en wel uit Deinze, dus niet uit Ghent. Voor m’n trip naar Tielt was ik toch stiekem gaan luisteren op hun myspace en het klonk niet slecht. Verbijsterend keek ik toch toe toen ze hun line-up aan ’t klaarmaken waren en de bevallige Kimberly met pupitters zag sleuren. Niet slecht bedoeld Roaddogs maar deze atributen horen thuis bij een fanfare. Het is altijd gevaarlijk om als bluesband je te laten meeslepen door de ééntonige 12-bar blues en in het begin van hun set was het ook zo. De 2 eerste nummers waren dan ook voor mij bluesjes zonder pit.  Met ‘Kansas City’ werd het al wat beter ook al is ook dit een grijsgespeelde klassieker. Zelfs SRV’s Texas Flood was er eentje voor mij zonder inspiratie en begon ik m’n twijfels te krijgen over dit voorgerecht. Op hun site had ik iets gelezen van …from Texas Blues….to Russian Folk en met dit in m’n achterhoofd bleef ik toch volharden in de boosheid en m’n geduld werd dan ook uiteindelijk beloond. Bij het  brengen van iets rustigere nummers kwam dan ook de stem van Kimberly beter tot uiting en geloof me meid, dat is je ding en niet het schreeuwerige van Lou Ann Barton, zeker wanneer je nummers kan brengen op een jazzy toon . Volgden 2 nummers van het country genre met Nancy’s ‘These Boots are made For Walkin’ en ‘Roly Poly’. Bijna einde van het voorgerecht en als laatste ingrediënt werd Peter De Boever (broer van de drummer) met zijne trekzak er bijgehaald. Al bij het stemmen van z’n accordion raakte deze gast ‘min’ gevoelige snaar en dacht ik warempel terug aan de eerste tour vorig jaar van The Zydepunks die voor mij wonderbaarlijke Slavische Folksongs ten gehore brachten. Dus dacht ik dat we met de Peter dezelfde richting zouden uitgaan. Dahmed…het mocht niet zijn  maar wat volgde was ook niet slecht, al ging het accordion-geluid een beetje verloren.  The Howlin’ Roaddogs brachten er warempel eentje van Pete Seeger. Eéntje dat zelfs verkozen is tot ‘One of The Most Traditional American Folk Songs’ aller tijden en recent nog succesvol gebracht werd door Bruce Springsteen met z’n ‘Seeger Sessions’… ‘Oh Mary Don’t You Weep’ was klasse ‘guy’s and gal’ en een waardige afsluiter van jullie optreden. Dus waarom niet meer van het Folk en Country genre met een Bluesy sausje waarop iedereen toch staat te genieten.
In het voorgerecht van de Howlin’ Roaddogs zaten:
Vocals & Backing vocals: Kimberly Claeys
Guitar, Vocals & Bluesharp: Eddy De Smul
Bass: Björn Van Gompel
Guitar: Geert Slock
Drums: Geert de Boever.

Voor het hoofdgerecht kregen we van de organisatie nog een ‘Trou Gourmand’ geserveerd  en er zelfs eentje met een smaakvolle samenstelling. Memo Gonzalez & The Bluescasters!!! Akkoord iedereen heeft deze volumineuze Texaan met z’n 300 pond al wel ergens gezien maar hij blijft het toch telkens weer voor mekaar krijgen om iedereen aan het dansen te krijgen, en dat was deze avond niet anders. De opener werd gebracht door The Bluescasters mede ook dat het voor Memo steeds moeilijker wordt om een volledige set op zich te nemen. Niet getreurd ‘Kai’ is een begenadigd guitarist en kent de kneepjes van het vak. Met ‘I Wanna Ramble’ gingen ze van start. Nog een instrumentaaltje op hem op te warmen en Memo kwam aanzetten met ‘Daddy Yo’ en ‘What You’re Doing To Me’ en de westvlaamse dames sloegen aan het dansen en we waren vertrokken voor een goede drie kwartier swingende Texas Blues. Dat Memo and his Bluescasters na hun ‘Live in the UK’, wat een perfecte weergave is van een live optreden, werken aan een nieuwe full-cd zullen ze hier in Tielt ook geweten hebben want er werden al enkel nieuwe songs geserveerd, waaronder Baby Please, Sweet Little Thing en Dynemite. Time flies when you’re having fun en ook vanavond was dit een ‘statement’. Dat de aanwezige er niet genoeg konden van krijgen werd overduidelijk en Franky was verplicht om de Bluescasters terug ter orde te moeten roepen voor een encore. Met de woorden…’Hit me in the eye’ volgde als afsluiter ‘Big Time Operator’.    
De ‘Trou Gourmand’ bestond uit:
Memo Gonzalez: Vocals & Harp
Kai Strauss: Guitar & Vocals
Erkan Özdemir: Bass
Henk Punter: Drums

Bijna 22.00 en het werd stilaan tijd voor de ‘Main Dish’. De soundcheck werd een beetje chaotisch en sound engeneer van de band snelde ter hulp. Achter mij begonnen sommige ongeduldig te worden en geroep als…duurt et nog langhe en ‘k goan het ne kie vroage as ze bezig zin kwamen meer op de voorgrond. Na enige tijd was het zover en kwamen de Woodstock Veterans’ on stage. Franky was niet fier te mogen aankondigen dat ‘Ten Years After’ Patersdreef Indoor in hun 40-jarige jubileum tour hadden opgenomen.  40 jaar op de planken is niet niks ook al moeten we het zonder Alvin Lee stellen. Het zou een mixed gerecht worden van oude en nieuwere nummers. Opener was ‘Working On The Road’ en ‘nieuwkomer’ Joe Cooch liet al dadelijk horen dat hij uit het juist hout gesneden is. Krachtige en harde guitarrifs en Bluesrock van de bovenste plank. Je kon het oudere en nieuwere werk bijna niet onderscheiden al is ‘Hear Me Calling’ voor iedereen wel duidelijk . ‘Big Black’, ‘Time To Kill’ ‘The Hobbit’ allemaal geweldige bluesrock en toen Rick Lee aan z’n legendarische drumsolo begon nam ik even de tijd voor een sanitaire stop. Niets gemist want de Rick was nog steeds bezig. Na ‘I’ll Make It Easy For You’ werd het ons zeker niet gemakkelijk gemaakt toen ‘Goodmorning Little Schoolgirl’ uit de boxen klonk en met ‘I’m Going Home’was het zeker niet bedoeld dat we huiswaarts gingen en al waanden er zich sommigen op het legendarisch Woodstock (1969) toch moest het dessert nog komen.
Het hoofdgerecht bestond uit:
Leo Lyons: Bass
Rick Lee: Drums
Chick Churchill: Keyboards
Joe Cooch: Guitar & Vocals

Voldaan van het sublieme diner dat we door de organisatie werden voorgeschoteld kon ik echt niet meer blijven voor het dessert. Ook al omdat ik een beetje verzadigd was en wist wat ging komen. Als afsluiter werden ons The Juke Joinst aangeboden en als vergrijsd festivalganger weten we dat nu een super after party volgt waarvoor Peter en SonnyBoy garant voor staan. Stevig Blues, Swingende Tex Mex en een ode aan Rory Gallagher zijn de samenstelling van hun party. Respect Juke Joints maar met een overvolle maag moet ik de terugweg aanvangen en heb ik natuurlijk bijna 2 uur de tijd om in de wagen na te genieten van een succesvolle Patersdreef Indoor. Ondertussen was het 3 februari geworden en werd de herinnering levendig aan de herdenking van ‘The Big Bopper Crash – 3 februari 1959’ of ‘The Day The Music Died’ het tragische vliegtuigongeluk waarbij Buddy Holly, Ritchie Valens en  JP Richardson aka The Big Bopper om het leven kwamen en bij het meeneuriën van ‘That’ll be The Day kwam mijn hometown in zicht, Good Night (Freddy) .